Kapanıyordu tüm kapılar,
adında uykusuzluğu tattığım adamın arkasından.
Yasaklanıyordu tüm hayaller,
kokusunda umutsuzluğu kokladığım...
Ne düşlüyorum, ne hissediyorum.
Ne gülümsüyorum, ne yaşıyorum.
Öyle alışmışım ki verdiğin acılara,
bağımlısı olmuşum.
Mutsuzum ama hissetmiyorum.
İçimde ağlıyorum ama gözyaşlarım akmıyor.
Aktığındaysa susuyorum.
Ve,
Affediyorum her defasında.
Ama yaşamıyorum seninle.
Yaşamak istedim ama belki yol,
orman değildi sadece.
Çölde denedik koşmayı,
Belki koştuk.
Ara sokaklarda dans ettik,
siyah yağmurlarda ıslandık.
Bulutlarda uçmak istedik belki seninle,
işte o kadar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder