tutsak mıydı kelimeler bunca zamandır acaba böğrümde ve ben miydim gardiyanı, kaçmasını engelleyen? yoksa hepsi bir tuzak mıydı dökülsün şelaleler diye bir anda? anlayamıyorum insanların her bir yaptığını. sıkıntı bende mi yoksa diğer aciz bedenlerin içine sıkıştırılmış ruhlarda mı? neden her söz ağır olmak zorunda? neden yıkılmak zorundayız katlanamadığımız yerde?
ben miyim tek zayıf karanlıkta ve kuytularda? ben miyim yoksa tek başarısız? yükün altında ezilmekten başka tek çözümün kaçmak olduğunu fark ettiğimde her şey gözüme daha bir korkunç görünmeye başladı. acaba yalnızlığım beni ele geçirecek mi? acaba yiyecek miyim son böcekleri beynimdeki?
yaşamak bu kadar zor olmamalıydı. bana kimse bu konu hakkında bir şey söylememişti. belki de tek amacım buradan geçip gitmekti ama insan fıtratı işte, bir iz bırakmak istiyor. ben ise, yazıyorum. yaşamıyorum ama. yaşamak bu olmamalıydı bence. çünkü eğer kader diye bir şey varsa ve önceden yazılıysa bunu okuyamamamız büyük bir eksi bence. kader mi gerçekten acımasız olan yoksa biz miyiz?
hiçbir şeye katlanamamam benim suçum mu yoksa artık yükler mi çok ağır gelmeye başladı bilmiyorum. bir yandan artık daha fazla "ben" demek istemiyorum ama bir yandan da bugüne kadar demediğim için nefes alamıyorum.
yaşamak istemiyorum.
bir yandan merak ediyorum.
bence son göz yaşlarım dökülürken zaten yaşlanmış olacağım ve çenemden süzülürken anlayacağım. ne kadar doğruymuş kaderin varlığı ya da bunca zamandır bir kandırmaca içinde miymişiz...
aslında belki de çoktan öldük ve cehennemi yaşıyoruz, adına dünya dediğimizde daha az korkunç geliyor kulağa. tüm o anılar aslında unutuldu ve sanıyoruz ki bunların hepsi mit. nereden biliyoruz ki bu kadar sınırlıyken beynimiz?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder