İşte o kız bu kız şu kız...

Çaresiz bir kediydi sanki ellerindeki küçük su damlacıklarını kana kana içerken.
Düşünmeden konuşmasının cezasını çekiyordu oysaki neden aramazken.
Zamanında olanlara aldırmamış, herkesi kırmıştı bencilce.
Tek tek kaybedince,
Anlamıştı hatasını, susmuştu ölümüne.
Hiç bilmediği bir yerde, kimin eli kimin cebinde, yaşıyordu öylece.
Deliriyor muydu? Bilmiyordu…
Karşıdan karanlıklar içinden biri geliyordu, sanki, ona doğru.
“Sen de kimsin” diye soruyordu.
Ama, cevap alamıyordu, çünkü kimse O’nu duymuyordu.
Çünkü O susuyordu…
İçinden sorular sorup duruyordu.
“-Adımı sorma. Sana geldim, yardıma.
-
-Öylece bakma bana.
-
-Eğer, yardıma ihtiyacın yoksa…
-
-Peki, gidiyorum. Rahatsız ettim, kusura bakma.
- “
Cevapta vermek istiyordu aslında.
Konuşamıyordu ama.
Uzunca bir süre sonra geriye dönüp baktığında, geçmişin enfes kokusunu hatırladı.
İnsanlar, severdi O’nu, çok severdi…
Ama O bunun farkında bile değildi.
Umursamazdı.
Şimdi, çaresiz, aç, pis kokuyordu.
Yaşıyor muydu?
Buna ‘yaşamak’ mı diyordu.
Yaşamak buysa O ölsündü…
“-Dün burada genç bi’ kızla konuşmuştum gören oldu mu?
-Bu sabah aha şurda ölü bulduk O’nu.
-Öldü mü? Yardım edecektim O’na, elinden tutacaktım!
-Çöpe attık bedenini. Kimsesi yoktu O’nun. Napacaksın, terk etmiş evini gelmiş buraya. E ölecek tabi sonunda!
- "

hatırlamak istemediğim...

Yalnızlıklarda ağlamak mıydı adını koyduğum?

Gece sert esen rüzgarlarda mı aradım sende bulduğum aşkı?

Adın neydi hatırlamadığım…

Sessizlikte mi kayboldum ben sarhoşluğumda?

Bedenim miydi aşk içinde kavrulan, ruhum mu?

Adını bile hatırlamadığım…

Kelimeler yetmezdi bile, sana kendimi ifade etmeye.

Donardı cehennem beni bağlayan aşkla.

O kadar acıydı sessizliğin

Ve yüzündeki tebessüm, ayrılırken…

Elimi bırakıp terk edişin mi üzdü

Yoksa, fırlattığın hançerler mi kalbime saplandı, bilemediğim…

Adın neydi, hatırlamıyorum…

Şimdiyse, belki son kez seni düşünüyorum diye avutuyorum kendimi.

Oysaki ben kim, seni unutmak kim.

Olsun, adını hatırlamıyorum…

Sadece umuyorum.

Belki yine içimdeki umut kırıntılarını görür de geri dönersin diye.

Gülüyorum.

Hiç gülmediğim kadar.

Çünkü kandırıyorum kendimi.

Adını hatırlamıyorum.