şimdi çarpıyor gözüme rüzgarlar. yeni mi anladım diye soruyorum kendime. tek başıma değilmişim ben. yanımda bir hatun var tıpkısı benim gibi olan. ne kadar da temiz yüzlü. bakıyor öylece suratıma. bakıyor ve başlıyor şarkı söylemeye. "kalbim ellerim kadar küçük değil" diyor. devam ediyorum "kalbim ellerim kadar küçük değil."
sonra yürümeye devam ediyoruz. sahildeyiz. oturuyoruz kıyıya. konuşuyoruz. soruyorum ona, daha önce sormadığım şeyleri. sonra benmişim gibi yaşıyorum anlattığı o hikayeleri. sanki gerçekmişiz gibi. birmişiz gibi. en sevdiği ketçapmış, daha önce bilmiyordum mesela. oysa ben, mayonez severim. en sevdiği tonguçmuş, ben ben şeyi severim ...'i. sonra; en eğlendiği gün en sevdiği gün, geçen günmüş. olmak istediği yermiş orası. benimse, geçen gece gittiğim bardı olmak istediğim yer.
şimdi çarpıyor yüzüme rüzgarlar. belki biraz ürpertiyor ama bunu seviyorum. yeni mi anlamışım bilmiyorum. ama yeni öğrenmişim. tek değilmişim. sonra şarkılar söyleniyor dönme dolabın tepesinde. "kalbim ellerim kadar küçük değil." artık bıkıyoruz şarkıdan "bugün"den olduğu gibi.
oturuyoruz sonra. tongucuyla konuşuyor, kızdırıyor, seviyor. ben ben oturuyorum öyle. konuşmuyorum. fotoğraf çekiyorum. sadece fotoğraf. tek gerçeğimmiş gibi. oysa çok da severim fotoğraf çekmeyi. sonra sıkılıyorum ama. fizik kitabı buluyorum bitane. açıyorum; bakıyorum boş boş. nereye kime baktığımı bilmeden. diyorki, kurbaa bi tahtaya binmiş yürüyormuş tahtanın altında top varmış nereye gelirse dağdaki inek aşağı iner ve otlamaya başlarmış kuzular 3'er yumurtlarsa kediler kaç kere ölürmüş filan. sıkılıyorum ondan bundan da. şarkı söylüyorum sonra "kalbim ellerim kadar küçük değil."
sonra kalkıp dans ediyorum uyduruktan. ben, saçma sapan anlatıyorum, konuşuyorum öyle dağdan bayırdan kucaktaki çocuktan yardan bağdan, orda oturan hıyardan... sonra "git başımdan" diyor bana. aldırmıyorum. tonguç kaçıyor, aldırmıyorum. hatun uykuya dalıyor, bende yatıyorum...
yavaş yavaş anlıyorum, yalnız değiliz hiçbirimiz...
