Kıvamında

her şey benim saçmalamam ile başlamıştı. bunu biliyordum ama belli ki bilmek istemiyordum. belki taa en başında o kadar ısrarcı olmasaydım, bütün bu üzüntülere katlanıyor olmazdım...

bundan yedi sene önceydi. ıssız adam filminin popüler olduğu zamanlardı ve bütün erkeklerin tüm ilişkilerde arkasına sığındığı laf "benden sevgili olmaz, ıssız adamım ben" o zaman çıkmıştı. belki de çıkmamıştı ama önemli olan bu değildi. zaman ne zaman olursa olsun, erkekler bir ilişki başlatmaya korktuğu zaman bu lafı kullanıyordu ne de olsa.

"ben arkadaş olarak daha iyiyim. gerçekten."

hayır, hoşlandığım insan ile arkadaş kalamazdım. yeni bir gün geldiğinde, O'nu o bulunduğu ıssızlıktan çıkaracak kadını gördüğümde ne yapacaktım? alkış tutup "heeyo yaşasın bak artık sen de ıssız değilsin" mi diyecektim?

diyemezdim.

ama bir baktım ki o ıssızlıktan çıkaran kadın ben olmuşum.

inişli çıkışlı ama daha çok inişli yıllardan sonra hala o günü hatırlıyorum ve bazen aşırı pişman olduğumu düşünüyorum... çünkü, o günkü odun, hala aynı odun. ya belki biraz budanmış bir odun ama hala aynı odun.

yavaş yavaş denizin suyu çekiliyor arkadaşım, bak elf gözlerim neler görüyor...

Bulutlarda Uçarmış Gibi Şiir

Kapanıyordu tüm kapılar,
adında uykusuzluğu tattığım adamın arkasından.

Yasaklanıyordu tüm hayaller,
kokusunda umutsuzluğu kokladığım...

Ne düşlüyorum, ne hissediyorum.
Ne gülümsüyorum, ne yaşıyorum.

Öyle alışmışım ki verdiğin acılara,
bağımlısı olmuşum.
Mutsuzum ama hissetmiyorum.
İçimde ağlıyorum ama gözyaşlarım akmıyor.

Aktığındaysa susuyorum.
Ve,
Affediyorum her defasında.

Ama yaşamıyorum seninle.
Yaşamak istedim ama belki yol,
orman değildi sadece.

Çölde denedik koşmayı,
Belki koştuk.

Ara sokaklarda dans ettik,
siyah yağmurlarda ıslandık.

Bulutlarda uçmak istedik belki seninle,
işte o kadar...