Yoktu haberim,
Arayıp sormadın yıllarca.
Lakin haklısın ben de aramadım seni.
Nasıl olduysa hep oradaydın ama yoktun gibiydi de aynı zamanda.
Isıt içimi; sarıl bana; uzak kalma.
Zaten özümde seni hiç unutmamıştım...
Lekeli bir atlet gibiydi aydınlıkta ilişkimiz.
Işıklar açılınca fark ettiğim deliklerini.
Gitme, gidemezdin ki hiç zaten.
Ilık ılık akan göz yaşlarımın yanaklarımda oluşturduğu kızarıklar mısın yoksa sen?
Merakına yenik düşmüş bir kedinin kurtulamadığı bir tezgah mı?
... Tavrımı koydum.
"Aç değilim."
Aslında olan şu: senden bir şey istemiyorum. kalbimi çok kırdın.
Kırık kalbim.
Kırık işte.
Dün de kırıktı, bugün de kırık.
Yeniden kabuk bağlamıyor işte oradaki yara.
Sessizliğin içinde ağrıyordu kulaklarım.
Belki de yorgun ruhun, hüzünlü çığlıkları vardı duyulmayan.
Korku filan yoktu hiç bir derinlikte ya da katmanda.
Kararma vardı sadece renklerde.
Renkler de ne güzel şeylerdi oysaki.
Gözyaşları içinde boğulmuştum belki de.
Belki de hayata yakarışım hiç bitmemişti,
Bitmemişti pesimistliğim.
Evrim geçirmişti siyah kapılar.
Renkler de ne güzel şeylerdi.
Mutsuzluk kapı zili çaldığında hatırlanırdı renkli rüyalar.
Bir şekil tedavi yöntemiydi işte içimdeki kargaşa.
Rabarbaydı beynimin içinde çalan müzik.
Biri diyordu "Tanrı içimizdeki enerji.",
Biri diyordu yalnızlık.
Renkler de ne güzel.
Siyahın tonlarını keşfetmiş olabilirdi ruhum.
Her gün başka bir gri.
Renkler.
