Korkular mı?

Uykuluydu gözleri. Her gece ağlamaktan kıpkırmızı olmuştu yine. Eski günlere geri dönmek istemiyrodu. Ama her olay O'nu eski zamanlara itiyordu adeta. Bi' yandan korkularını yenmişti. Küçükken yalnız kalmaktan çok korkardı. Gece, karanlık bastırdığında babasının kollarına koşardı. Sarılırdı O'na... Şimdi öyle alışmıştı ki yokluğuna...
Kimse yoktu artık yanında. Yalnızdı işte. Yapayalnız... Geçen sene gene böyle bir durumdaydı. Ama yanında yine vardı birileri.. Karanlıkta kaybolmuyordu ama geceleri uyuyamıyordu... Hergün, 2Bugün hiçbirşey olmayacak!' diye uyansada hergün, hergün, hergün; gittiği o aptal çatının altında resmen felaketlerle karşılaşıyor, her geçen gün daha çok nefret ediyordu o yerden.
Aynı insanlarla karşılaşıyordu. Aynı yüzleri görüyordu. İçlerinde çıkar parıltılarından başka birşey olmayan o gözlere bakıyordu. Uykusuzdu. İnsanlardan o kadar uzaklaşmıştı ki artık kimseye güvenemiyordu... Ruhu, paramparça olmuş harabelere çok benziyordu. Gözleri, kahverengi bulutlar gibi, her şimşekte bütün acılarını damla damla boşaltıyordu. Hiç durmadan...
En ufak şeyde bulutlanıyordu yer, gök... Çekemiyordu acıları. Korkularını her ne kadar yenmişse de aynı insanlarla hergün birlikte olmaktan yine de korkuyordu. Oraya neden hâlâ gitmeye devam ettiğini de bilmiyordu. Neden gidiyordu ki? Neden? Ama zorunluydu. Okumak zorundaydı. Ama o okulda mı? Okula geldiği ilk seneden beri bütün hayatı değişmişti zaten. Herşeyi kötüye gidiyordu. Ailesiyle ilişkisi (-ki o hiç bi' zaman iyi olmamıştı...), arkadaş ilişkisi, aşk...