gerçekten içimden mi geliyor kızgınlığım, nefretim? bitmek bilmeyen öfke tutkunluğum her yeni nefes alışımda bir kez daha alev alıyor ve sanki dibi olmayan kuyulara çekiliyorum. ruhsuz haykırışlar dönüyor çevremde. aldırış etmiyorum. peki bu beni kötü bir insan mı kılıyor? yoruluyorum artık, karmaşık hayatın vurduğu yetmiyor mu? kırbaç darbelerine aldırış etmeden yaşamaya devam eden kaç kişi kaldı ki şu devirde? ya sonsuz susuzluğum? güvene, sevgiye, mutluluğa... korkmuyorum, ne çıkarsa karşıma, hala ayaktayım. ama gün gelecek ve umutsuzluğumu en diplerde tutamayacak hale geleceğim. peki, o zaman ne yapacağım ben? sessiz bir adada tek başıma yaşasam belki daha kolay kalırdım hayatta. yenilmezdim umutsuzluğa. kimsenin beni kurtaramayacağını bilmek duygusuyla yaşardım kendi çapımda...
dünya kapkarardığında, ışığını söndürmeden yatan kaç kişi var hala? peki şimdi söyleyin bana; ben hazırken karanlıkla hala savaşmaya, korkan ben miyim?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder