"ne kadar kötü bi hayatı vaar!" dedim filmdeki adam için. her sabah aynı saatte kalkıyor, aynı dolabı açıyor, aynı takımlardan bir tane alıp giyiniyor, kahvesini alıp otobüse yetişmeye çalışıyor, her sabah aynı insanlarla otobüste gidiyor, işe gidiyor...
sonra durdum. "ben gibi." dedim. her sabah aynı saatte kalkıp aynı otobüse yetişmek için koşuşlarım, hergün aynı insanları görmekten bıkışlarım, "acaba selam versem mi lan hergün görüyorum" tereddütlerim, aynı gün içinde sürekli vasıta kovalama çabalarım ve derslerin arasında geçen saçma tenefüs muhabbetleri, sürekli aynı konular ve aynı sorular...
hepimiz YAŞAMAK ZORUNDA OLDUKLARIMIZ DÜZENİnin bir parçasıyız işte. hergün aynı otobüste birlikte gittiğim liseli genç sensin. evet, ne düşünüyorsun benimle aynı otobüste gitmek hakkında? hiç. oysa ki hergün birbirimizin hayatını farkında olmadan o kadar çok etkiliyoruz ki bunun gerçekten farkında bile değiliz. işte sorunda buralarda. keşke seni hergün görmek zorunda kalmasam. ya da yanında oturan kızıl saçlı yaşlı teyzeyi, ya da metalci her parmağında yüzük olan şu genci, ya da sürekli fermuarıyla oynayan şu amcayı... ama zorundayım. bir hayatım var ve herkes bunun istemesem de bir parçası... sizi tanımasam bile benim parçamsınız... hayatlarınızı bilmesem bile, hayatımı bilmeseniz bile...
şimdi herkesin "evet, benimde böyle hikayelerim var" dediğini duyar gibiyim. kiminiz otobüsteki burnunu karıştırıp bağıran küçük çocuğun sarışın annesini anlatır, kiminiz de başörtülü teyzenin yanındaki savaş anılarını ayakta duran üniversiteli olduğunu T cetvelinden anladığınız gence anlatan kırlaşmış saçlarıyla yüksek sesiyle dikkat çeken amcayı anlatır... ama hepiniz birşeyler anlatır. benzer şeyler.
işte, YZOD'den kaçmak hiçbirimiz için olasılık dahilinde değildir. benzer yollardan geçmek zorundayızdır. malesef ki, bu monotonluğu hep birlikte paylaşıyoruz otobüs, okul, apartman sakinleri...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder