Ya korkusuzdu karanlığın pençesinde ya da aşıktı işte. Ne merak ediyordu yalvarmanın tadını ne de kendisini hapsediyordu bir kadının kalbinde. ‘yok’ dedi içinden. “mavi bir karanlığım yok!” ve devam etti gözlerinden akan damlaları silerken. “merakımdandır gökyüzümün karanlığı… Yalvarmaya merakımdan!”
Telefon çalmaya başladığında çoktan yerinden kalkmış ahizeyi eline almıştı bile. Konuşmaya başladılar.
“-Neden daha önce aramadın?
-Bilmiyorum.
-Seni ne kadar aradığımı biliyorsundur.
-Evet, söylediler.
-Ve tepki göstermedin öyle mi?”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder