sizinle arkadaşımın baya bi' beğendiğim yazısını paylaşmak istedim. blogumda yayınlamama izin verdiğin için teşekkür ederim deniz :)
" hergun burada oturup insanlara bakarım. hergun aynı seyler olur genelde. bazen yeni birileri gelir, şaşkın şaşkın bakınır... "amca falanca bakkal neredeydi?". ben soyleyeyim falanca bakkal 2 sene once nallarını yere doksan derece açıyla havaya kaldırdı. umursamaz... onun icin onemli olan bakkala ne oldugu degildir, bakkalın nerede oldugudur. peki ben umursar mıyım? nadiren...
hergun burada oturup insanlara bakıyorum. hepsi telaşlı olur genelde. seyrekte olsa bir iki tanesi karsılasınca, çin yapımı degersiz selamlarını degis-tokus ederler ve hic bisi olmamıs gibi devam ederler. cok sık olmasada o selamlardan birkacı banada gelir bende hicbirsey olmamıs gibi, istifimi bozmadan pencerenin hemen yanına koydugum cop kovasına bir ucluk sallarım. belkide bu yuzden insanlar beni sevmez...
hergun burada oturup insanlara bakarım. her seferinde daha dikkatli... genelde cenaze oldugu zamanlar cok kalabalık olur. kimse bir insan dogdugunda bu kadar ilgilenmezde, bir insan öldügünde toplanır bir araya gelir. ve hicbir insan neseyle ugurlanmaz nedense.. ben ölürsem arkamdan aglayanım olmaz bence.. ah hayır bu beni mutlu eder. kesinlikle... ama konu ben degilim. bizim falanca bakkal öldügünde. ilk defa o zaman butun mahalleyi bir arada gordum. iste o zaman anladım ki... sanırım yanılıyorum sadece anladım sandım.
hergun burada oturup insanlara bakıyorum. karsıda bir kız yasıyor. her sabah 8 de kalkıp bir yerlere gidiyor... aksama kadar oyalanıyorum. top oynayan cocuklar, dedikodu yapan kadınlar, gunluk kosusturmalar, vaktini hic sektirmeden gelen sütcü rıza amca.. ve daha sonra her zamanki vaktinde donen o kız. neden ozellikle onu izledigimi bilmiyorum ama her zamanki nesesinin altındaki huznu cok acık bir sekilde gorebiliyorum... aslında ben biliyorum, butun gun oradan oraya kosup butun mahallenin dedikodu kanallarını olusturan kadınlar ne derse desin... ben biliyorum.
hergun... hic sektirmeden bakarım insanlara. belkide bu yuzden uzun zamandır kendime hic dikkat etmemisimdir... bana kendimi sorarsanız anlatacak pek birseyim yoktur size. kimseyle konusmam pek... kendi dialoglarımı yazarım genelde. kafamın icindeki sesle konusurum cogu zaman. sizofren derler bana ama hic alınmam, egerki oyleysem en sevdigim kisilik kafamın icindeki sestir... birde o kız. bir tek o anlardı beni.. zaten o yuzden her guluyordu, hic zorlandıgını gormedim icindeki o yarayı saklarken. bugun gelmedi ama...
evet ısrarla tekrarlıyorum. hergun... hemde hergun izliyorum onları. yoksa nasıl bilebilirdim ki o kızın falanca bakkala asık oldugunu... babasının zoruyla evlendigini o yakısıklı, eli yuzu duzgun avukatla... onun mahkumiyeti sizinkinden daha buyuktu. siz sadece kafa tasınızın icine sıkısmıs beyinlerdiniz belkide... surekli rolunuzu kucumsediniz. ama o kız... eh bundan banane ki. gecen gun safiye teyzeye bakıyorumdum yokustan assagı inerken migreninden bahsediyordu dert yanarak. dedi ki... falanca bakkaldan aldıgım bir ilac vardı. yine o kız penceredeydi aglayarak girdi iceri... kimse gormedi. bende gordum ama gormezden geldim... her zamanki gibi.
birgun biri bunları anlatmamı isterse bunu seve seve yapardım... ama hepsi kendi dunyasında yasamaktan oldukca memnun.. ne aysenin acısı mehmete dokunur ne mehmetin yarası ahmete... o yuzden hepsinden uzak tuttum acılarımı. hergun sizi izledim... kucuk dunyalarınızı... hicbir acınıza uzulmedim sizinle beraber... hicbir mutlulugunuzu paylasmadım... zaten kimin umrumdaydı ki. "falanca bakkal öldü arkadasım adresi tekrar sor..."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder