elimde kalem izi...
zordu aslında kaçıp gitmek karanlıklar arasına.
kaybolmak sessizlikte, bedenim ağır;
yorgun argın savaşmak kaderle, çaresizce.
yumurtadan çıkmış ufacık kuş misali kanatlarım kıpırdamazken,
aşık oldum.
aşk kaderim mi diye soramadan yenilmeye hazırmış gibiydi ruhum.
oysaki ben, hiç yenilmedim.
yoktu yanımda kimse, çaresizce,
koştum belki kimse dinlemez diye.
yakınımdaydı nefret, ben ona elimi sürmedim...
elimde kalem izi.
kaderimde yazılmış sandığım, oysaki içimde, çok derinlerde!
elimde kalem izi.
geleceğimin sessizliği. kim ne derse desin, yok!
yorgunum, susuzum, suskunum, yoksulum ben.
boyun eğmemeye yemin vermişim kadere,
yenilmemeye!
mühür vurmuşlar beynime.
neden burdayım sorma diye.
sonsuzluk önümde eğilmiş kölem olmuşken ben,
ellerimde kalem iziyle...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder