saklanmaktı çaresizce kollarında kendini kaybederken sessizliğin damarından akan kanken...
zordu aslında kaybetmek herşeyi bir çırpıda söylenen bir yalanmış gibi hissederken...
hiçbirşeyin gerçekten varolmadığını hayal etmek gibiydi karanlığın içindeyken aslında görmediğin şeyleri gördüğünü iddia eden bir insanla yaşıyorsan...
yanında olmasını isteyecek kadar yakın hissederken kendine, seni sanki atmış gitmiş gibi yaşıyorsun, bu hiç adil değil, neden diye sormuyorsun kendine. belki de bunu aşmalısın....
ya gerçekten yaşam diye birşey varsa ve biz bir fanusun içinde yaşayan beyinler değilsek, böyle mi hissediyorsun gerçekten?
aslında hiçbirşey yoktan var olmadı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder