hayat baya baya hızlı bir şekilde akıp gidiyor yani kimse farkına varmadan. bir bakıyorsun çocukluk arkadaşların büyümüş serpilmiş mis gibi olmuş filan. sen görüşmediğin için hala sanıyorsun ki tabi hala küçük, çirkin, şımarıklar. bilmiyorsun neler gördü geçirdi, düşündü, hissetti... zaten iki yıl önce görüştüğün kişiyle bir daha görüşmüyorsun. araya başka hayatlar giriyo, o seni görmeyi bırakıyo sen onu görmeyi bırakıyosun. bir kaç ay içinde kopuveriyo bütün bağlar. sanki zamanında hayatlarınız kesişmemiş gibi davranıyorsunuz ikinizde vs vs. eski birer eşya, kıyafet halini aldı ilişkiler zaten. bi yerden sonra da insan böyle düşünüp "ya görüşelim olmuyo böyle" sonraa, "yüzünü gören cennetlik bebeğim bana da zaman ayır." gibisinden çıktılıklar getiriyo meydana sonra noluyo? ben söyleyeyim ayarlanılan buluşmalar bi taraf tarafından iptale uğruyor, ekilen ekeni bir daha dürtmüyor.
yalan mı?
hepimizin başına geldi, hepimiz birilerine yaşattık. kopardık bir şekilde bağları yani. kaç kişi anasınıfından başlayıp lisenin yarısına kadar getirdiği arkadaşlığı devam ettirebildi üniversite, iş hayatında filan? nadir. çook nadir. bir kaç kişi görüyorum çevremde başarabilmiş olan. işte dışımdan tebrik ediyorum ama sonra içimden devam ediyorum yüzde kaçı yalan yüzde kaçı samimilik o ilişkilerin diye. ama kişilerin içindeki yalanlara hiç dokunmayacağım. çünkü herkes kendisiciklerini çok masum, pembe, melek filan sanıyorlar. bende burda yazıyorum işte.
naber?
yoksa yani ben ilkokul arkadaşımı facebookta görüp güzel bir kız olduğunu farkedip gelip blogumla niye dertleşiyim? yalnız gerçekten şuan bunu yaptım.
evet, güzel bir kız olmuşsun. belliydi zaten küçükken; sen güzel olcaktın yani evet.
görüşsek mi bir ara?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder