Belki yaşlanmış sözlerle dolu sayfalarım...
Her yeni sayfada yeni bir 'ben' var sanardım.
Ve hayatın yeni sayfalardan, kelimelerden ibaret olduğunu...
Ama her yeni kelimede kendimin ardındayım.
Yeni olan tek şey,hiçbirşey...
Aslında kelimelerin uzak olduğunu hissediyorum.
Eksik kaldığım nokta da artık bu zaten.
Umutsuzluk...
Sanki yarın güneş yeniden doğmayacakmış gibi.
Yanıldığını bile bile aynı kapıyı çalmaya çalışan ben!
Zavallılığın sınırlarını zorlayıp,
Her yeni 'hayır' da yeniden hayal kırıklığına uğrayan,
Her yeni hayal kırıklığında yeniden,
Yeniden kapıyı çalan, zavallı ben!
Ne kadar da saf düşüncelerim varmış.
İnsanların kara yüzünü görmeye alışık değilmişim.
Resmen yanıldığımı anladığımda,
Saatin epey geç olduğunu farkettim.
Yeniden rüyalara dalmam gerek...
Rüyaları kabusa çevirmek için daha çok uğraşacaklar...
Çünkü tek dokunamadıkları yer orası...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder